PODGLĄD ATOMU
     
 

Kto należy do mojej rodziny

 



Rodzina

Jaś ogląda z dziadkiem
Album ze zdjęciami.
– Zobacz – mówi dziadek –
To ty z rodzicami...
– A co to za chłopczyk,
Który głaska kota?
– Jasiu, to nie chłopiec,
To babcia Dorota!
– A ten drugi chłopiec
W stroju Indianina?
– To mój brat Antoni,
Też twoja rodzina...
Tu twoja mamusia
Trzyma w buzi smoczek,
A to jest twój tatuś,
Kiedy skończył roczek...
Wnuczek się zamyślił,
Zrobił mądrą minę
I powiedział: – Dziadku,
Dobrze mieć rodzinę.

                      Zbigniew Dmitroca
babcia
dziadzio
mama
tata
siostra
brat
rodzina


Tytuł: Kto należy do mojej rodziny
Opis skrócony: Oglądając zdjęcia z rodzinnych albumów i słuchając wiersza pt. Rodzina, będziemy rozmawiać o rodzinie i nazywać jej członków.
Zastosujemy technikę mapy myśli, aby „narysować” rodzinę.
Do klasowej rodziny włączymy misia i wykleimy jego wizerunek wykorzystując znaną już technikę origami płaskie z koła.
Autor(rzy): Małgorzata Małyska malgorzata.malyska@pcn.lublin.pl
Hasła treści imiona, rodzina, prezentowanie postaci, kolory, emocje, nazwy czynności, pokrewieństwo
Uwagi metodyczne Materiały dydaktyczne:Materiały dydaktyczne: Wizytówki z imionami dzieci, pluszowy miś, piłka, duży arkusz szarego papieru, małe kartki, zdjęcia rodzinne, albumy, powiększone i wycięte wyrazy do czytania globalnego, wycięte kółeczka papierowe dla każdego ucznia (po 2 kółka żółte o średnicy 100 mm, 2 kółka żółte o średnicy 57 mm, 4 kółka żółte o średnicy 47 mm, 1 kółko pomarańczowe o średnicy 47 mm, 2 kółka białe o średnicy 20 mm, 2 kółka czarne o średnicy 20 mm), klej, kredki, rytmiczna muzyka.

Przebieg zajęć:

1. Powitanie

Nauczyciel wita się z każdym uczniem wchodzącym do klasy. Podaje rękę i mówi: Dzień dobry (Aniu...).
Dzieci odpowiadają i kolejno, podchodzą do klasowego misia, witają się z nim słowami Dzień dobry misiu Pysiu.

2. Zabawa w kole ze śpiewem Mało nas

Dzieci przypominają sobie zabawę z poprzedniej lekcji i zapraszają się kolejno do kręgu.
Każdej osobie włączającej się do zabawy nauczyciel przypina wizytówkę z imieniem.
Miś także dostaje wizytówkę. Wszyscy oglądają wizytówki i odczytują swoje imiona.

3. Rodzina – mapa myśli

Co oznacza słowo „rodzina”? – Takie pytanie ma zachęcić dzieci do spontanicznych wypowiedzi.
Jak brzmi to słowo w języku kraju, w którym mieszkamy?
Nauczyciel zaprasza dzieci do uporządkowania tego, co powiedziały i tworzenia wspólnej plastycznej definicji.
W tym celu rozdaje dzieciom małe kartki i przykleja do podłogi duży arkusz papieru pakowego.
Na środku arkusza przykleja wyraz „rodzina”.
Przypomina dziecięce wypowiedzi (skojarzenia) i prosi każdego, kto uważa, że mama to rodzina, o narysowanie mamy na małej karteczce i przyklejenie wokół wyrazu „mama”.
Taką samą procedurę stosuje przy wyrazach: „tata”, „babcia”, „dziadzio”, „siostra”, „brat”.
Nauczyciel łączy kolorowymi liniami kolejne elementy wspólnego plakatu.
Dzieci przyklejając symbolicznie narysowane osoby, mówią: To moja mama. Mama ma na imię...
Plakat zostaje przypięty do tablicy (ściany).




4. Globalne czytanie wyrazów

Dzieci stoją przy plakacie i odczytują (odgadują) wyrazy wskazane przez nauczyciela.
Nauczyciel zadaje pytania typu: Jak ma na imię twoja... i wskazuje na wyraz „mama”.
Pytane dziecko odpowiada.
Taka zabawa trwa kilka minut.
Każde dziecko powinno dostać przynajmniej jedno pytanie.

5. Nowe słowa

Nauczyciel zaprasza dzieci do kręgu i zachęca do wspólnej rozmowy sprowokowanej pytaniem: Kto to jest „ciocia” i czy to też rodzina?
(Dzieci mogą posiłkować się swoim pierwszym językiem!)
Ustala z dziećmi zasady obowiązujące podczas rozmowy, na przykład to, że dziecko zabierające głos trzyma misia Pysia na kolanach.
Inne słowa, które powinny zabrzmieć to: wujek, kuzyn, kuzynka...
Dyskusja kończy się zabawą - zgadywanką.
Nauczyciel zadaje zagadkę, np.: siostra mamy to...
Dzieci, które znają odpowiedź, podnoszą rękę do góry.
Nauczyciel rzuca piłkę do wybranej osoby.
Jeśli odpowiedź była poprawna, są brawa i ... teraz uczeń może zadać zagadkę i wybrać kogoś, do kogo rzuci piłkę.

6. Zabawa ruchowa Wesoły wujek

Wszyscy tańczą w rytm skocznej muzyki i poruszają się swobodnie po całej sali.
Kiedy nauczyciel wyłączy muzykę, uczestnicy zabawy „zastygają”.
Wybrana wcześniej osoba wesoły wujek, próbuje kogoś rozśmieszyć.
Jak mu się to uda, staje się tańczącym uczestnikiem zabawy, a rozśmieszony zostaje wesołym wujkiem.

7. Rozmowa na temat ilustracji z podręcznika

Uczniowie siedzą w ławkach i oglądają ilustrację.
Próbują nazwać osoby i czynności, jakie wykonują osoby przedstawione na ilustracji.
Wykorzystują poznane na lekcji słownictwo.
Nauczyciel pyta, jak ma na imię chłopiec?
Podpowiada, gdzie można dowiedzieć się, jak on ma na imię.
(Na wcześniejszej lekcji dzieci oglądały ilustrację, gdzie ten sam chłopiec miał przypiętą wizytówkę z imieniem. Kiedy dzieci odnajdą chłopca, nauczyciel pomaga im odczytać jego imię.)
Ustalają, jakie są relacje rodzinne między osobami przedstawionymi na ilustracji.

8. Słuchanie wiersza Z. Dmitrocy pt.: „Rodzina”


9. Oglądanie przyniesionych albumów ze zdjęciami rodzinnymi

Dzieci przeglądają przyniesione zdjęcia i wyszukują najśmieszniejsze.
Każdy może zaprezentować takie zdjęcie całej klasie i opowiedzieć historię z nim związaną.
Nauczyciel zaczyna swoje opowiadanie, używając formy zasłyszanej w wierszu: To jest mój...; To jest moja... a podczas opowieści dzieci czuwa nad poprawnym używaniem poznanych na lekcji słówek.

10. Ćwiczenia w globalnym czytaniu wyrazów

Uczniowie odczytują wyrazy zamieszczone w podręczniku.
Jeżeli ktoś nie pamięta, jak należy odczytać wyraz, nauczyciel wskazuje na plakat zrobiony wspólnie na początku lekcji.
Ilustracje wykonane przez dzieci będą podpowiadały znaczenie wyrazów.

11. Kto mieszka w moim domu?

Dzieci kolorują żółtą kredką te wyrazy, które nazywają osoby wspólnie mieszkające z dziećmi.
Można zaproponować, aby inną (niebieską) kredką zamalować wyrazy, które zawierają nazwy osób, które dzieci chciałyby codziennie widywać.

12. Zabawa ruchowa – co, kto robi w domu?

Dzieci swobodnie poruszają się po sali dydaktycznej.
Na hasło „mama” – naśladują czynności wykonywane w domu przez mamy, „tata”, przez tatusiów; przy haśle „rodzice” – dziewczynki naśladują mamy, a chłopcy – tatusiów.
W zależności od stopnia znajomości języka polskiego można utrudniać polecenia, dodając określenia, np.: „młodszy brat”.
W trakcie zabawy można zrobić „stop klatkę” – zatrzymując wszystkie dzieci w bezruchu. Nauczyciel może podejść do wybranego dziecka i zapytać: Co robisz?.
Jeśli odpowiedź padnie w języku używanym przez dziecko, nauczyciel nazywa tę czynność po polsku.
Szacowany MINIMALNY czas na realizację treści atomu (w minutach) 40
Szacowany MAKSYMALNY czas na realizację treści atomu (w minutach) 60

 
Materiały udostępniane za pomocą Serwisu można wykorzystywać zgodnie z licencją Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Polska,
z wyjątkiem materiałów, które zostały wyraźnie oznaczone jako nieobjęte postanowieniami tej licencji.
Strona współfinansowana przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego z projektu: „Opracowanie i pilotażowe wdrożenie innowacyjnych programów nauczania – zgodnych z polską podstawą programową kształcenia ogólnego – przeznaczonych dla uczniów – dzieci obywateli polskich za granicą”.
Deklaracja dostępnosci